Kot rosyjski

Szczegóły

Kategoria: Bez kategorii

Opublikowano: środa, 17, maj 2017 15:08

Super User

Odsłony: 834

Kot rosyjski niebieski – rasa kota z IV kategorii Fédération Internationale Féline (koty krótkowłose i somalijskie), pochodząca z zachodniej Rosji. Znany także jako kot archangielski lub kot maltański. Jest rasą naturalną

Początek rasy datuje się na XVII wiek. Była zagrożona wyginięciem podczas II wojny światowej, lecz udało się ją ocalić poprzez krzyżowanie z rasami orientalnymi (m.in kotami syjamskimi, balijskimi itp.). Odmiany barwne (biały i czarny) nie są uznawane przez większość federacji. Koty te przybyły do Europy z Archangielska (stąd ich nazwa) ok. roku 1860 z marynarzami powracającymi do Anglii[3]. Na wystawie zaprezentowane po raz pierwszy w 1875 roku w Crystal Palace jako Koty Archangielskie. Odmiany barwne (oraz dlugowlose "Nebelung"), zostały wyhodowane przez krzyżowanie z kotami domowymi.

Jest kotem średniej wielkości o smukłej sylwetce. Kot rosyjski ma stosunkowo długie nogi, zakończone małymi owalnymi łapkami. Pojawiające się cechy kotów orientalnych – mogące się pojawiać ze względu na wcześniejszą konieczność krzyżowania z m.in. kotami syjamskimi - są uznawane według standardu za wadę. Oczy w kształcie migdałów, na ogół zielonego koloru, odstępstwo od tego (kolor żółtawy – typowy u młodych kociąt tej rasy) stanowi wadę u kotów dorosłych. Uszy są duże i postawione

Piękne, pluszowe futro jest niebieskawo-szare, natomiast skóra jest niebieska (co widać wyraźnie na wewnętrznej stronie ucha). Nos oraz poduszki łapek – zgodnie ze standardem powinny być lawendowe. Charakterystyczne jest umaszczenie "podwójnego futra" "połysk" jest spowodowany bezbarwnymi końcówkami szarego włosia dodatkowo jest ono miękkie w dotyku ze względu na podszerstek (jedynie koty kartuskie mają podobne, podwójne futro). Ze względu na recesywny gen czarnego koloru z "niebieskich" rodziców mogą powstać wyłącznie koty "niebieskie"[4]. Niepożądaną cechą są jakiekolwiek wtrącenia koloru białego[5]. Pełny opis standardu w języku polskim według: FIFe, WCF,TICA.

Kot brytyjski

Szczegóły

Kategoria: Bez kategorii

Opublikowano: środa, 17, maj 2017 15:02

Super User

Odsłony: 1093

Kot brytyjski krótkowłosy – rasa kota, której początki wywodzą od kotów sprowadzonych na Wyspy Brytyjskie przez legiony rzymskie, wykorzystujące je do walki ze szczurami. Legendy tej nie udało się jednak udowodnić. Faktem jest, że rasa wywodzi się od kotów domowych zamieszkujących Wielką Brytanię (nie jest to jednak domowy kot "brytyjski"). Na skutek II wojny światowej istnienie tej rasy zostało zagrożone. W latach 50. XX wieku hodowcy, przy pomocy krzyżowania z persem niebieskim, wzmocnili populację i poprawili cechy rasy.

Największa rasa krótkowłosych kotów. Sierść krótka, gęsta i miękka. Wzorzec rasy dopuszcza różne umaszczenie. Zanotowano około 150 form barwnych, od jednokolorowych (np. niebieski, czarny, rudy, kremowy, czekoladowy, liliowy i biały) po dwubarwne, a także (tylko u kotek) trójbarwne. Waży od 4 do 9 kg i jest zarazem największym kotem krótkowłosym. Nogi krótkie lub średniej długości, przez co kot sprawia wrażenie grubego. Na krótkiej szyi duża głowa z wyraźnymi policzkami i zaznaczoną brodą. Uszy szeroko rozstawione i zaokrąglone na końcach. Oczy duże, pomarańczowe, niebieskie, złociste, zielone lub turkusowe.

Łagodny, zrównoważony, spokojny, inteligentny, towarzyski. Zaskakująco (w stosunku do wielkości) cichy. Akceptuje bez problemu przebywające razem z nim w domu koty oraz dzieci. Przywiązuje się do właściciela. Potrafi podążać za nim przez cały dzień, cierpliwie czekając, aż zostanie mu udzielona uwaga. Dom imprezowiczów to zdecydowanie najgorsze miejsce do przebywania dla takiego kota. Najlepiej się czuje w ciszy i spokoju, patrząc w okno, obserwując rodzinę, w której żyje, oraz wylegując się w promieniach słonecznych.

Sierść wymaga codziennego szczotkowania, ale w przypadku kota brytyjskiego krótkowłosego mieszkającego w domu wystarczy raz w tygodniu gęstym grzebieniem wyczesać martwą sierść. Jednak pogląd o konieczności szczotkowania sierści nie jest podzielany przez wielu hodowców i sędziów, którzy uważają że prowadzi ono (szczotkowanie) do usuwania podszerstku nadającego charakterystyczną dla tych kotów fakturę sierści. Należy również pamiętać o regularnym przycinaniu pazurków oraz kontroli stanu uszu i zębów. Przycinanie pazurków nie jest wskazane dla kotów wspinających się na drapaki, gdyż tracą wtedy możliwość bezpiecznego kontaktu z podłożem.

Styl życia kota brytyjskiego i odmienna od wielu innych ras sierść oraz bezwzględna mięsożerność całego gatunku ma także wpływ na wymogi żywieniowe. Należy dążyć do podawania karm o możliwie pełnym składzie obejmującym zarówno wymagane składniki podstawowe jak i witaminy oraz mikroelementy. Jest wiele dość dobrych rodzajów karm suchych które spełniają te warunki, choć korzystanie ze specjalnych dodatków żywieniowych jest zawsze wskazane. Należy pamiętać, że nawyki żywieniowe u kota najmocniej kształtują się ok. 6 tygodnia życia i później bardzo trudno je zmienić. Obecnie kotom podaje się wodę, która powinna być stale dostępna. Mleko i jego pochodne nie są wskazane, gdyż wiele kotów wykazuje mniej lub bardziej nasilone reakcje alergiczne na jego składniki.

Ragdoll

Szczegóły

Kategoria: Bez kategorii

Opublikowano: środa, 17, maj 2017 15:03

Super User

Odsłony: 927

Ragdoll (ang. szmaciana lalka) – rasa kota zaliczana do kotów półdługowłosych (koty o włosach średniej długości; kategoria II FIFe). Nazwa rasy pochodzi od szeroko rozpowszechnionej legendy, według której, gdy ragdolla weźmie się na ręce, kot odpręża się, rozluźnia mięśnie i staje się uległy w stopniu przewyższającym inne rasy kotów. W celu popularyzacji rasy rozpowszechniano też mit o rzekomej odporności ragdolli na ból.

Ragdolle zostały wyhodowane w latach 60. ubiegłego wieku w Kalifornii. Odkrywczynią i właścicielką pierwszych kotów tej rasy jest Ann Baker – kalifornijska hodowczyni kotów perskich z miejscowości Riverside. Za protoplastkę rasy uważa się półdziką, długowłosą, białą kotkę o imieniu Josephine, która wyglądem przypominała angorę. Kotkę tę uratowano po tym, jak została potrącona przez samochód, i udało się ją całkowicie oswoić. Josephine została skrzyżowana z kotem birmańskim, a następnie była krzyżowana z innymi rasami. Twierdzono, że uszczerbek na zdrowiu wywołany wypadkiem spowodował, że kocięta były nadmiernie bezwładne i nie odczuwały bólu, jednak jest to tylko legenda. Dziś powszechnie uznaje się, iż ragdolle są rasą wywodzącą się z skrzyżowania kotów birmańskich, perskich oraz burmańskich.

Pierwszą kotką, której właścicielką została Ann Baker była podobna do rasy burmańskiej kotka o imieniu Buckwheat, natomiast następną – dwukolorowa kotka Raggedy Ann Fugianna (obydwie pochodziły z miotu od Josephine i różnych, przypadkowych kocurów). Ojcem tej drugiej był kocur i syn Josephine – Daddy Warbucks, który uważany jest do dzisiaj za ojca ragdolli.

Ann Baker rozpoczęła na szeroką skalę akcję promującą nową rasę. Wkrótce o rasie tej stało się głośno w amerykańskich mediach. Baker zastrzegła nazwę rasy oraz założyła organizację International Ragdoll Cat Association (IRCA). Hodowcy spoza IRCA, aby uniknąć konieczności ponoszenia opłat za możliwość używania nazwy ragdoll, nazwali swoje koty Ragamuffin. W Stanach Zjednoczonych ragdolle zostały zarejestrowane jako rasa w 1965 roku, w Wielkiej Brytanii w 1983.

Wzorzec dopuszcza sześć ubarwień sierści: seal, niebieski, czekoladowy, lila, cream i red w trzech odmianach: kolorpoint, mitted oraz dwukolorowy. Ragdolla można zaliczyć do dużych kotów o grubych kościach. Jego głowa jest średniej wielkości, w kształcie trójkąta. Oczy niebieskie, owalne i szerokie, natomiast uszy skierowane ku przodowi. Ogon jest gęsty i puszysty

Kontakt

Szczegóły

Kategoria: Bez kategorii

Opublikowano: środa, 17, maj 2017 14:50

Super User

Odsłony: 401

Jeśli chcesz pogadać to napisz do mnie : Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.